| Tekst in het Spaans | Tekst op Deutsch |
Thoughts to the first Sunday of Advent
Our world is full of small and large armed conflicts that cost thousands of people their lives or their physical and mental integrity. It is simply inconceivable that we humans learn nothing from our history.
In verbinding met deze, je zou kunnen overwegen het vers van Mat 5,39: “Wanneer iemand valt je op je rechterwang, zet de andere om hem.”A wijsheid, welke irriteert ons onmiddellijk. Waarom moet ik de pijn lijden tweemaal en raken vernederd om vrede te krijgen? – Niet weinigen zullen vragen wat is dat goed is voor. Het is niet anders dan een wijsheid die de oude Grieken al had herkend, namelijk amnestie. There it was prescribed by law and executed in all its consequences. Wat betekent dat?
Wat is er gebeurd kan niet ongedaan worden gemaakt, en we weten allemaal dat dit van vaak pijnlijke ervarings. De oproep en wraakzucht, retribution, en (vermeend) rechtvaardigheid is sterk. Maar hoe kun je slagen te ontsnappen deze spiraal van mishandeling, moord, manslaughter, and ongoing mutual violence? It is a dilemma that has plagued human history for thousands of years and we see the best example of this in the events in the Middle East. War and suffering only lead to new war and suffering.
In het oude Griekenland, werd erkend dat een nieuw, untouched page must be opened in the Book of Life. Echter, dit kan alleen gebeuren als de oude “het beledigen en kwetsen” do not continue to burden. daarom “algemene vergeten” – de amnestie, werd door de wet voorgeschreven. De schending of negeren van deze wet werd gemaakt op straffe van de dood of synoniem uitsluiting uit de maatschappij (outlaw = liet voor zichzelf zorgen), de hoogste van alle boetes. Dus, amnestie kan worden gezien als een soort prescriptieve vergeten. Dit vraagt enorm veel moed van mensen in termen van grootte en tolerantie. Dit is vaak niet gemakkelijk. Maar alleen door deze pijn een nieuw begin succeed, en een nieuwe, common life possible.
Het christelijk geloof ziet zichzelf als een religie van de vrede. Maar wat een contradictie doen we zien en lezen in het dagelijks nieuws?
Vandaag vieren we de eerste zondag van de Advent. Dit zou moeten herinneren de intocht van Jezus in Jeruzalem. (Luke 21,25-28.34-36). Dit verslag over deze triomfantelijke intocht is een contrast programma. Maar deze contrasten laten ons voorbeelden voor gebruik in het eigen leven. Het is het verhaal van een koning die komt als een lage bediende op een ezel, niet in koninklijke gewaden, maar in de kleren van de armen en de nederige. Jesus Christ does not come as an earthly king to conquer by force but with love, genade, mercy, and sacrifice for his people. Zijn koninkrijk op aarde heeft geen legers, rijkdom, of pracht, maar nederigheid en dienstbaarheid. Hij heeft geen landen veroveren of markten; hij wil niet iedereen te domineren. Nee, nodigt hij en spreekt tot de harten van de mensen, Zijn boodschap is dat van de vrede.
Elke vrede begint altijd op kleine schaal, in onszelf, ongeacht de externe omstandigheden kunnen zijn. Elke vrede begint of eindigt waar de grenzen tussen mij en mijn buurman zijn gekruist. Als er onenigheid in onszelf, Het weerspiegelt meestal naar buiten in onze woorden en daden. Vroeger of later, innerlijke “oorlog” leidt tot externe twist. That’s why it’s so important to be at peace with yourself, “to function smoothly”. ik kan niet vragen om iets van anderen die ik ben niet bereid op te geven van mezelf.
De essentiële stap op weg naar innerlijke vrede is vergeving. Alleen door anderen te vergeven en zichzelf kunnen de negatieve emoties worden overwonnen. Dit wil niet zeggen dat de handelingen of incidenten waren goed. Soms is alleen de voorgeschreven vergeten helpt hier. Dan wordt het duidelijk, wat Jezus had bedoeld met, “Wanneer iemand valt je op je rechterwang, zet de andere om hem ook.” Dit kan niet werken zonder pijn. Het is een zware strijd, maar het werkt als beide partijen hebben een oprechte interesse in deze. Vrede begint in kleine stappen en gebaren. Super goed inlevingsvermogen en creativiteit zijn die nodig zijn om conflicten op te lossen, net zoals anders, niet-gewelddadige methoden. Het is een lang leerproces en vereist emotionele volwassenheid. Laten we op weg samen op de weg naar een gemeenschappelijke vrede op deze eerste zondag van de Advent …
In deze betekenis:
Shalom aleikhem - de zout-eenhis'Alaykum -
vrede zij met u -
Vrede zij met u –
Vrede met u –
Vrede zij met u –
vrede zij met u –
Vrede zij met u ...!
A beautiful Sunday morning somewhere, – Pentecost Sunday! Just walking home from the holy mass. A joyful celebration, meaningful hymns were sung by the choir and the highlight a rain of smelling petals from roses and Pentecost roses after the Gloria. Still excited I find my way through the park. Parents are playing with their children, young couples sitting in the lawn, seniors are meeting their neighbours, everybody is in a good mood.
Out of a sudden, the last words of the mass come to my mind: “Go, you are sent”
„Hello my friend, je bent gestuurd! Do you remember me?“ an inner voice appears and start to talk to me.
I think: „Me? You mean, me? – Is that a misunderstanding. What happens here now?“ – Quite a confrontation develops with a long-repressed inner „relative“ (R) …
I’m sent? To what? To whom? – I’m only a simple Christian, going to Church on Sunday, meet fine people and friends there …
(R): That’s all? – Gaan, je bent gestuurd! Is there not expected more?
Sent? – What does it mean: Sent?! – I am not an ancient apostle in a linen shirt and simple sandals, walking over the hills and sleeping somewhere like a homeless. What a curious image? – I live my life here and now in the 21. century. Life ticks differently today … Lees verder
“Verheugen” – in Latijns “Gaudete” – is het motto van de derde zondag van de Advent. “Verblijdt u in den Heere te allen! Ik zal het nogmaals zeggen: verheugen!” Dit kunnen wij lezen in de brief aan de Filippenzen. Op de kroon van de komst, de roze kaars wordt vandaag aangestoken.
“Ik voel me als een miljoen dollar en wil de hele wereld te omarmen!” – “Ik barst van vreugde!” Kan zijn, of hopelijk, iedereen kent het gevoel van oneindige vreugde dat een bepaalde gebeurtenis met zich meebrengt. Het is een gevoel dat men hover maakt boven de grond, dat produceert “verliefd zijn”.
De Heilige Schrift spreekt vaak over vreugde. We kunnen meer dan vinden 200 plaatsen in het Oude Testament en ouder 100 in het Nieuwe Testament. De Heilige Schrift presenteert de vreugde van God als een bron van macht (“..., voor vreugde in de HEER moet uw sterkte zijn! “, Neh 8,10b), die het mogelijk maakt 1-1 innerlijke balans zelfs in vervelende situaties te handhaven. Joy is de vrucht van de Heilige Geest. Service met een buurman kan ook vreugde geven aan de dienaar, van vreugde kan ongelooflijk besmettelijk. Als een Aziatische spreekwoord zegt, “Duizenden kaarsen kunnen worden verlicht door de vlam van een kaars zonder hun licht zwakker en de vreugde niet afneemt als het wordt gedeeld. “ Lees verder
